برنامه ریزی شهری
مرضیه اسمعیل پور؛ منیژه لاله پور؛ سمانه ممقانی
چکیده
تبریز به‌عنوان بزرگ‌ترین شهر منطقه شمال غرب کشور و قطب اداری، ارتباطی، بازرگانی، سیاسی، صنعتی، فرهنگی و نظامی این منطقه شناخته می‌شود و به دلیل مجاورت با گسل بزرگ و فعال تبریز جزء شهرهای پرخطر از لحاظ لرزه‌خیزی میباشد. این پژوهش با هدف ارزیابی میزان آسیب‌پذیری مساکن شهری منطقه10 شهر تبریز با استفاده از مدل فازی در بستر سیستم اطلاعات ...
بیشتر
تبریز به‌عنوان بزرگ‌ترین شهر منطقه شمال غرب کشور و قطب اداری، ارتباطی، بازرگانی، سیاسی، صنعتی، فرهنگی و نظامی این منطقه شناخته می‌شود و به دلیل مجاورت با گسل بزرگ و فعال تبریز جزء شهرهای پرخطر از لحاظ لرزه‌خیزی میباشد. این پژوهش با هدف ارزیابی میزان آسیب‌پذیری مساکن شهری منطقه10 شهر تبریز با استفاده از مدل فازی در بستر سیستم اطلاعات جغرافیایی صورت گرفته است. با توجه به دیدگاه سیستمی، تعیین آسیب-پذیری مساکن شهری تنها با یک شاخص گویا نبوده، بلکه می‌بایست شاخص‌های مختلف در ارتباط با یکدیگر و به صورت ترکیبی مورد مطالعه قرار گیرند. تعداد 12 متغیر موثر بر آسیب‌پذیری لرزه‌ای شهر که در پژوهش حاضر مورد استفاده قرار گرفتند عبارتند از: نوع مصالح، تعداد طبقات، کیفیت بنا، شیب، فاصله از ایستگاه‌های آتش نشانی، فاصله از بیمارستان‌ها، دسترسی به فضاهای باز ، فاصله از تأسیسات خطرزا، دانه‌بندی قطعات، تراکم مسکونی، تراکم جمعیت و فاصله از گسل. لایه‌های موضوعی متغیرهای مورد بررسی با استفاده از انواع توابع خطی کاهشی یا افزایشی به صورت فازی تبدیل شدند. با استفاده از این روش، مقادیر همه نقشه‌های تهیه شده بین 0 و 1 تعریف شدند. جهت ترکیب و همپوشانی لایه‌های موضوعی فازی شده نیز از عملگر گاما فازی در محیط نرم‌افزار ArcGIS استفاده شد و به این ترتیب نقشه آسیب‌پذیری مساکن شهری منطقه 10 شهر تبریز استخراج گردید. نتایج حاصل از پهنه‌بندی آسیب‌پذیری لرزه‌ای منطقه 10 شهر تبریز نشان می‌دهد که بالغ بر 6/12 درصد از فضاهای شهری منطقه مطالعاتی در کلاس با آسیب‌پذیری لرزه‌ای زیاد و 5/4 درصد در کلاس با آسیب‌پذیری لرزه‌ای بسیار زیاد واقع شده‌اند. کاربری‌های با آسیب‌پذیری زیاد و بسیار زیاد عمدتا شامل کاربری‌های مسکونی واقع در محلات مرکزی منطقه 10 می‌باشند.
برنامه ریزی شهری
منیژه لاله پور؛ مرضیه اسمعیل پور؛ الهام شجاعی
دوره 22، شماره 66 ، بهمن 1397، ، صفحه 230-249
چکیده
مهمترین هدف شهر الکترونیک، خدمترسانی مطلوب به شهروندان و کسب رضایت آنان میباشد. برای نیل به مقوله شهر الکترونیک، شهر باید به درجهای مطلوب از آمادگی الکترونیکی دست یابد. عدم توجه به کاربران به عنوان عامل بازدارنده در آمادگی الکترونیکی عمل می‌کند. بدین معنی که جهت موفقیت در هر طرح ابتکاری دولت الکترونیک، ...
بیشتر
مهمترین هدف شهر الکترونیک، خدمترسانی مطلوب به شهروندان و کسب رضایت آنان میباشد. برای نیل به مقوله شهر الکترونیک، شهر باید به درجهای مطلوب از آمادگی الکترونیکی دست یابد. عدم توجه به کاربران به عنوان عامل بازدارنده در آمادگی الکترونیکی عمل می‌کند. بدین معنی که جهت موفقیت در هر طرح ابتکاری دولت الکترونیک، شهروندان باید به خوبی از سیستم استفاده کنند. از اینرو، هدف پژوهش حاضر، ارزیابی آمادگی الکترونیکی شهر تبریز در بهکارگیری فناوری اطلاعات میباشد. تحقیق حاضر به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته و دادههای مورد نیاز از طریق مطالعه کتابخانهای و میدانی (پرسشنامه) جمعآوری گردید. با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه به تعداد 383 نفر تعیین گردید. روش نمونهگیری بهکار رفته در این تحقیق نیز، نمونهگیری طبقه‌ای- خوشهای بوده است. با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ میزان پایایی پرسشنامهها، 76% به دست آمد. بر اساس مدل CID مؤلفههای تحقیق در 5 دسته طبقهبندی گردید. تحلیل دادهها با استفاده از آزمونهای آماری کروسکال والیس، تیتک نمونهای و روش دیون انجام گرفت. بر اساس آزمون تیتک نمونهای در تمام مناطق، مقدار میانگین مؤلفهها بیشتر از حد مبنا (2) بوده و میزان سطح معناداری (000/0) یعنی کمتر از 05/0 به دست آمد. بنابراین مناطق مورد مطالعه از لحاظ آمادگی الکترونیکی در وضعیت مطلوبی قرار دارند. جهت مقایسه بین مناطق از آزمون کروسکال والیس و دیون استفاده شد. بر اساس این آزمون بین مؤلفههای دسترسی الکترونیک، جامعه الکترونیک، اقتصاد الکترونیک و سیاست الکترونیک تفاوتهای معنیداری بین مناطق وجود دارد. فقط در مؤلفه آموزش الکترونیک هر 4 منطقه در وضعیت نامطلوبی قرار دارند. بر اساس یافته‌های این تحقیق، اگر آمادگی الکترونیکی یک شهر مورد توجه قرار نگیرد؛ میتواند به عنوان یک عامل بازدارنده و مانع در طرح‌های ابتکاری دولت الکترونیک عمل کند.
