چکیده
تراکم ساختمانی بهعنوان نسبت سطح زیربنای ساختمان (در تمام طبقات) به مساحت قطعه زمین مسکونی، موضوع مهمی در برنامهریزی شهری و مدیریت زمین است. امروزه بهدلیل کمبود منابع و برای کاهش هزینههای توسعه شهری و ارائه خدمات مطلوبتر و در عین حال اقتصادیتر، توجه به متراکم شدن جمعیت و بهتبع آن افزایش تراکم ساختمانی بیشتر ...
بیشتر
چکیده
تراکم ساختمانی بهعنوان نسبت سطح زیربنای ساختمان (در تمام طبقات) به مساحت قطعه زمین مسکونی، موضوع مهمی در برنامهریزی شهری و مدیریت زمین است. امروزه بهدلیل کمبود منابع و برای کاهش هزینههای توسعه شهری و ارائه خدمات مطلوبتر و در عین حال اقتصادیتر، توجه به متراکم شدن جمعیت و بهتبع آن افزایش تراکم ساختمانی بیشتر شده است. هدف این مقاله مروری بر مفهوم تراکم ساختمانی و بررسی اسناد و ضوابط مصوب درباره این موضوع طی سالهای گذشته در شهر تبریز میباشد. روش تحقیق بر اساس ماهیت تحقیق توصیفی- تحلیلی است. در آستانه شروع مطالعات طرح جامع سوم شهر تبریز، بهنظر میرسد هنوز ابعاد این موضوع در طرحهای توسعه شهری شهر تبریز، خصوصاً طرحهای جامع قبلی به خوبی مورد بررسی و تحلیل قرار نگرفته است. امروزه افزایش تراکم ساختمانی در شهرهای با جمعیت رو به رشد، یکی از راهکارهای مناسب جهت کنترل توسعه بیرویه و تعادلبخشی فضایی شهرها مورد تأیید قرار گرفته، در حالیکه، افزایش تراکم در شهرها در صورت عدم تعادل و توازن، عامل بروز معضلات و مشکلات عدیدهای خواهد بود که حل آنها زمان، نیرو و هزینه گزافی را میطلبد. نتایج بررسیهای بهعمل آمده نشان میدهد بین مصوبات طرحهای جامع و ضوابط بهکار گرفته شده در طرحهای تفصیلی و حتی طرحهای اجرا شده تفاوت آشکاری وجود دارد. کاهش فضای باز از 55 مترمربع مصوب طرح جامع به 10 مترمربع در طرح تفصیلی تبریز نمونهای از این تفاوتهاست. بدیهی است هر گونه تغییر در تراکم ساختمانها اثرات مستقیم در جمعیتپذیری و بهتبع آن زیرساختها، سرانه و سطوح خدماتی شهر خواهد داشت. این امر علاوه بر اینکه توسعه پایدار شهر را بهشدت تحت تأثیر قرار خواهد داد، وضعیت و پیامدهای ناخواستهای را به شهر تحمیل خواهد کرد.