برنامه ریزی شهری
منیژه لاله پور؛ مرضیه اسمعیل پور؛ الهام شجاعی
دوره 22، شماره 66 ، بهمن 1397، ، صفحه 230-249
چکیده
مهمترین هدف شهر الکترونیک، خدمترسانی مطلوب به شهروندان و کسب رضایت آنان میباشد. برای نیل به مقوله شهر الکترونیک، شهر باید به درجهای مطلوب از آمادگی الکترونیکی دست یابد. عدم توجه به کاربران به عنوان عامل بازدارنده در آمادگی الکترونیکی عمل می‌کند. بدین معنی که جهت موفقیت در هر طرح ابتکاری دولت الکترونیک، ...
بیشتر
مهمترین هدف شهر الکترونیک، خدمترسانی مطلوب به شهروندان و کسب رضایت آنان میباشد. برای نیل به مقوله شهر الکترونیک، شهر باید به درجهای مطلوب از آمادگی الکترونیکی دست یابد. عدم توجه به کاربران به عنوان عامل بازدارنده در آمادگی الکترونیکی عمل می‌کند. بدین معنی که جهت موفقیت در هر طرح ابتکاری دولت الکترونیک، شهروندان باید به خوبی از سیستم استفاده کنند. از اینرو، هدف پژوهش حاضر، ارزیابی آمادگی الکترونیکی شهر تبریز در بهکارگیری فناوری اطلاعات میباشد. تحقیق حاضر به روش توصیفی- تحلیلی انجام گرفته و دادههای مورد نیاز از طریق مطالعه کتابخانهای و میدانی (پرسشنامه) جمعآوری گردید. با استفاده از فرمول کوکران حجم نمونه به تعداد 383 نفر تعیین گردید. روش نمونهگیری بهکار رفته در این تحقیق نیز، نمونهگیری طبقه‌ای- خوشهای بوده است. با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ میزان پایایی پرسشنامهها، 76% به دست آمد. بر اساس مدل CID مؤلفههای تحقیق در 5 دسته طبقهبندی گردید. تحلیل دادهها با استفاده از آزمونهای آماری کروسکال والیس، تیتک نمونهای و روش دیون انجام گرفت. بر اساس آزمون تیتک نمونهای در تمام مناطق، مقدار میانگین مؤلفهها بیشتر از حد مبنا (2) بوده و میزان سطح معناداری (000/0) یعنی کمتر از 05/0 به دست آمد. بنابراین مناطق مورد مطالعه از لحاظ آمادگی الکترونیکی در وضعیت مطلوبی قرار دارند. جهت مقایسه بین مناطق از آزمون کروسکال والیس و دیون استفاده شد. بر اساس این آزمون بین مؤلفههای دسترسی الکترونیک، جامعه الکترونیک، اقتصاد الکترونیک و سیاست الکترونیک تفاوتهای معنیداری بین مناطق وجود دارد. فقط در مؤلفه آموزش الکترونیک هر 4 منطقه در وضعیت نامطلوبی قرار دارند. بر اساس یافته‌های این تحقیق، اگر آمادگی الکترونیکی یک شهر مورد توجه قرار نگیرد؛ میتواند به عنوان یک عامل بازدارنده و مانع در طرح‌های ابتکاری دولت الکترونیک عمل کند.
