برنامه ریزی روستایی
حسین کریم زاده؛ محسن آقایاری هیر؛ محمد محسن زاده
چکیده
امنیت غذایی و تغذیه از محورهای اصلی توسعهی ملی است که در سالهای اخیر نگرشها، ضرورتها و اولویتهای تازهای را در سطح سیاستگذاری نمایان و به یکی از چالشهای قرن 21 میلادی تبدیل شده است. لذا، پژوهش حاضر کاربردی و از نظر ماهیت و روش توصیفی و تحلیلی است. برای گردآوری دادهها از مطالعات کتابخانهای و میدانی (پرسشنامه، مصاحبه و ...
بیشتر
امنیت غذایی و تغذیه از محورهای اصلی توسعهی ملی است که در سالهای اخیر نگرشها، ضرورتها و اولویتهای تازهای را در سطح سیاستگذاری نمایان و به یکی از چالشهای قرن 21 میلادی تبدیل شده است. لذا، پژوهش حاضر کاربردی و از نظر ماهیت و روش توصیفی و تحلیلی است. برای گردآوری دادهها از مطالعات کتابخانهای و میدانی (پرسشنامه، مصاحبه و مشاهده) استفاده شد. قلمرو مکانی نیز شهرستانهای هریس و بستانآباد میباشد. برای انتخاب روستاهای نمونه در شهرستانهای مورد مطالعه 3 فاکتور؛ 1) توزیع جغرافیایی، 2) توپوگرافی و ارتفاع و 3) خانوارهای روستایی (روستاهای بالای 50 خانوار) مد نظر قرار گرفت و 18 روستا از شهرستان بستانآباد و 10 روستا نیز از شهرستان هریس انتخاب شدند. جامعهآماری را سرپرستان خانوارهای روستایی تشکیل میدهند. روستاهای منتخب دارای 26087 نفر جمعیت و 7574 خانوار روستایی می-باشند که با استفاده از فرمول کوکران تعداد 392 خانوار به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل دادهها و اطلاعات از آزمونهای تیتک نمونهای، تکنیک SAW، کندال، کروسکالوالیس و ... استفاده شده است. نتایج حاصله نشان داد، وضعیت همه شاخصهای امنیت غذایی (دسترسی، دستیابی، شیوه مصرف و ثبات) در محدوده مورد مطالعه بهصورت مطلوب ارزیابی شده و روستاهای جیقه/جقه، شیروانهده و چرمخوران سفلی در رتبههای اول تا سوم از نظر امنیتغذایی قرار دارند و امنیت غذایی نسبت به سایر روستاهای مورد مطالعه بالاست. در ضمن روستاهای خشندرق، عینالدین و باروق در رتبههای آخر از نظر امنیت غذایی در محدوده مورد مطالعه قرار دارند و در این روستاها میزان امنیت غذایی نسبت به سایر روستاها پایین است. همینطور، عامل اقتصادی (درآمد، اشتغال، تولید، بهرهبرداری، تنوع اقتصادی و ...) بهعنوان مهمترین عوامل افزایش امنیت غذایی در نواحی روستایی مورد مطالعه از دیدگاه پاسخگویان تحقیق شناخته شده است.